PERSOONLIJK | 'Flora Bella, de vrolijke bloemiste'
Sommigen van jullie zullen wel weten dat ik als klein meisje al uren druk was met sieraden maken. Uit mijn vaders schuur haalde ik metaaldraad om te buigen tot stiftjes om bedeltjes van te maken, en ik kocht zakjes met kraaltjes bij de hobbywinkel. En toch had ik vroeger niet de droom om ook daadwerkelijk mijn beroep te maken van mijn
Nee, want als klein meisje had ik een andere, veel goedkopere hobby. Ik plukte namelijk de hele buurt kaal. Geen bloem was veilig voor mij. Uit de tuin van mijn ouderlijk huis knipte ik klimop wat ik samen met gekleurde bloemetjes uit de buurt combineerde tot boeketjes. Commercieel kon je me al wel vroeg noemen, want op jonge leeftijd liep ik rustig langs alle buren om mijn zelf geschikte kunstwerkjes te verkopen. Met succes? Geen idee, de mooiste bloemen stonden in de tuin van mijn ouders maar moest ik vanaf blijven.
Wel ontstond zo mijn eerste droomberoep. Ik zou namelijk, als ik later groot was, de mooiste bloemenwinkel van het dorp openen. En blijkbaar ging strategisch denken me toen een stuk beter af dan nu, want alles was in kannen en kruiken; de winkel had al een naam, en zelfs mijn ouders had ik al op de loonlijst staan. Mijn vader zou een busje krijgen om alle bestellingen naar tevreden klanten te brengen, en omdat niemand beter kan poetsen dan mijn moeder (ja, echt!) kreeg zij ook al snel een belangrijke taak. Zij zou mijn eigen bloemenwinkel netjes schoonhouden.
Je hoort het; ‘Flora Bella - de vrolijke bloemiste’ was voorbestemd een enorme hit te worden!
Met zo’n naam was het wel onvermijdelijk dat een dagje chagrijnig zijn er niet meer in zat voor me. bij de minste opgetrokken wenkbrauwen hoorde ik mijn vader zeggen; ‘niet boos zijn he, zo kan je geen vrolijke bloemiste worden.’
Flora Bella heeft het dan ook nooit gered. Net als mijn volgende droomberoep niet.
Een redelijk fijne motoriek had ik al van jongs af aan. Kleine, pietepeuterige spulletjes waren bij mij in goede handen, en al snel werd een nieuwe roeping geboren. Ik zou later door het leven gaan als archeoloog! Spulletjes opgraven en schoonmaken met een kwastje leek me heerlijk. Achteraf denk ik dat ik vooral graag fantaseerde over toekomstige beroepen omdat ‘later’ betekende dat ik niet meer naar school zou hoeven..
Vaak wordt mij gevraagd of het niet heerlijk is om van je hobby te kunnen leven, en of ik dit altijd al wilde doen. Op de laatste vraag is na het lezen van deze blogpost het antwoord wel duidelijk denk ik. Nu kan ik me niks fijners meer voorstellen dan te doen wat ik nu doe! Mijn liefde voor bloemen en kleine spulletjes zijn er nog steeds, alleen vind je die eerste nu vooral bij me op de eettafel, en de laatste vooral verwerkt in mijn sieraden.
Om terug te komen op de vraag of het niet heerlijk is om van je hobby je werk te maken; ja en nee. Een hobby is bedoeld ter ontspanning. Om de tijd voor te nemen als je druk bent of om je hoofd leeg te maken. En al vind ik sieraden ontwerpen en maken nog steeds het allerfijnst om te doen; een hobby voor na het werken heb ik niet meer. Het liefst ga ik na een dag hard werken weer in mijn atelier zitten om mooie dingen te maken, maar hobby? Nee. Daarvoor moet ik soms misschien toch nog naar buiten, op zoek naar kleurige bloemen.
Wat wilde jij vroeger worden?
Tot de volgende keer!
Jules.
Leave a comment
Comments will be approved before showing up.
Also in N E W S
Collab - Jules Bean x Piece Of Clay
Met veel trots presenteren we een samenwerking die heel dicht bij ons hart ligt. Samen met Piece Of Clay ontwikkelden we een serie gelimiteerde, handgemaakte keramieken doosjes. Elk doosje is ontworpen in de favoriete kleurencombinaties van Miriam, en vormt een subtiele, maar krachtige weerspiegeling van haar stijl: warm, tijdloos en een tikje eigenzinnig.
